Stowarzyszenie Sztuk i Sportów Walki 'Bushido' Szczebrzeszyn

HISTORIA I ZNACZENIE SZTUKI BU-JITSU - WOJSKOWEJ SAMOOBRONY I WALKI WRĘCZ

Bu - Jitsu (Bugei) oznacza bojową sztukę walki wręcz, bu - w złożeniach wojskowy, odnoszący się do sztuki wojennej, natomiast gei - wskazuje nam na sztukę, mistrzostwo, talent. Z tego założenia wnioskować należy, że bu-jitsu to wojskowa walka wręcz.
Z Japonii pochodzi wiele systemów, sztuk i sportów walki. Niektóre z nich wykorzystują tylko i wyłącznie siłę fizyczną w postaci chwytów, uderzeń, dźwigni, kopnięć oraz rzutów. Istnieją również sztuki walki, które posługują się w walce różnego rodzaju bronią. Przytaczane walki swą historią sięgają do starojapońskich tradycji wojennych, samurajskich sztuk walki, które w ówczesnym okresie rozpoznawane były pod sowimi charakterystycznymi dla ich przeznaczenia nazwami BUGEI i BU-JITSU. Jak wskazuje literatura przedmiotu opanowanie wojennej sztuki walki wręcz wymagało nabycia umiejętności walki z uzbrojonym przeciwnikiem, co oznaczało podjęcie walki na "śmierć i życie".
Rozpatrując się nad tym systemem walki wyróżniamy w nich zastosowanie takich stylów jak: KEN-JITSU (KENDO) - polegającą na walce mieczem; AYRI-JITSU - zastosowanie i posługiwanie się w walce piką; KYU-JITSU - sztuka posługiwania się łukiem oraz JIU-JITSU - jako łagodna sztuka walki polegającą na obaleniu i pokonaniu nawet uzbrojonego przeciwnika z wykorzystaniem przy tym jak najmniejszej siły. Ponadto w omawianym okresie w zakres wojennej sztuki walki jaką jest Bu-Jitsu wchodziła umiejętność samurajów jazdy na koniu, która określana była jako KIBA-JITSU.

Zastosowanie przez samurajów walki KEN-JITSU polegało na posługiwaniu się jednocześnie dwoma mieczami, z czego jeden krótszy (długość ostrza od 30 do 60 cm) trzymany w lewej ręce służył tylko i wyłącznie do zadawania ciosów przeciwnikowi nazywany WAKIZASHI lub MAMORIGATANA, drugi zaś trzymany w prawej ręce (długość ostrza ok. 90 cm) służący do obrony własnej i odparcia kontrataku przeciwnika nazywany KATANA. Kontynuacja walki systemem ken-jitsu prowadziła najczęściej do wytrącenia jednemu z walczących miecza, a to z kolei oznaczało jego śmierć. Sytuacja ta doprowadziła do opracowania chwytów, które pokwiliłyby na pokonanie przeciwnika na tzw. "gołe ręce" - stąd omawiając wojenną sztukę walki bu-jitsu nie sposób zapomnieć o idącej z nią w parze łagodnej sztuce walki jiu-jitsu.

Bu-Jitsu w Polsce
Wojenną sztukę walki bu-jitsu (bugei) w Polsce zapoczątkował wielki kontynuator starojapońskiej sztuki walki wręcz Jiu-Jitsu - Kancho Soke Dai-Kaiden płk. prof. dr Krzysztof Kondratowicz - Prezydent Polskiego Centrum Jiu - Jitsu Goshin - Ryu.
Kontynuacja woskowej walki wręcz wymagała dostosowania jej do potrzeb , celów i zadań jakie mają wykonywać żołnierze. Opracowany w tym celu autorski styl Kancho Soke Dai-Kaiden Krzysztofa Kondratowicza wykorzystywany jest do szkolenia żołnierzy jednostek desantowo-szturmowych.
W obecnych czasach specyfiką tej walki jest wykorzystanie posiadanego przez żołnierza wyposażenia składającego się z broni strzeleckiej, noża bojowego, łopatki saperskiej, linki do wiązania itp. Wymienione wyposażenie wykorzystuje się w celu obezwładnienia lub wyeliminowania przeciwnika.
Na techniki bu-jitsu składają się: poruszanie się w walce, pady i przewroty z bronią, pistoletem maszynowym, nożem bojowym oraz saperką. Wyróżnić można tutaj takie techniki jak: postawa do walki z trzymaniem pistoletu, poruszanie się z bronią w rękach, obroty z pistoletem w rękach, pad w tył z pistoletem, przewrót w przód z pistoletem.
Techniki wojennej walki wręcz opracowane przez Kancho Soke Dai-Kaiden Krzysztofa Kondratowicza skupiają się również na zadawaniu przeciwnikowi ciosów mających na celu jego obezwładnienie lub wyeliminowanie przy pomocy pistoletu maszynowego, a są nimi: cios kolbą w przód, cios kolbą w tył, cios kolbą w bok, cios kolbą z dołu skośnie w bok, cios kolbą z góry, cios kolbą z różnych kierunków, cios magazynkiem w przód pchnięcie bagnetem (lufą).
Na wyposażeniu żołnierzy różnych jednostek wojskowych znajduję się również broń krótka. Zrodziło to potrzebę opracowania technik z wiązanych z obroną przed tego rodzaju bronią, gdy przeciwnik trzyma ją z przodu, z tyłu oraz gdy przeciwnik sięga do kabury po pistolet.

Dostosowanie stylu bu-jitsu do wymagań i standardów współczesnego wojska mającego na celu adekwatne wyszkolenie żołnierza niosło za sobą potrzebę opracowania w Polskim Centrum Jiu - Jitsu Goshin - Ryu kolejnych technik jakie mogłyby się przydać w chwili wykonywania przez żołnierza powierzonych mu zadań i obowiązków. Opracowanie technik polegało na dostosowaniu ich do możliwości wykorzystania za pomocą dostępnego wyposażenia wojskowego. Jednym z podstawowych elementów wyposażenia żołnierza jest nóż bojowy, który w wojskowej walce wręcz i przydatnej samoobronie wykorzystywany jest do obrony ze strony przeciwnika z zastosowaniem technik polegających na obronie ataku nożem z góry, z dołu, po łuku oraz na odlew.

Nóż bojowy jako element wyposażenia wojskowego służy również do zadawania ciosów celem odparcia bezpośredniego ataku lub wyeliminowania przeciwnika. Stosuję się przy tym następujące kombinacje poprzedzone znajomością postaw i sposobów poruszania się w walce przy użyciu noża bojowego: przechwytywanie noża z ręki do ręki przed sobą i za sobą, cios z góry, cios z dołu, cios z boku, cios na odlew, cios pchnięciem z przodu, ciosy z pośrednich kierunków skośnych.
Następnym elementem wyposażenia wojskowego jest łopatka saperska, która również w bezpośredniej walce ma swoje zastosowanie i wykorzystywana jest przez żołnierzy, którzy zostają nią atakowani stosują obronę poprzez zastosowanie odpowiednich technik mających na celu odebranie przeciwnikowi tego niebezpiecznego narzędzia przy niejednokrotnym jego użyciu w tym celu. Łopatka saperska służy żołnierzowi także do zadawania bezpośrednich ciosów z różnych kierunków w stronę przeciwnika celem zadani ich w ciało, ręce trzymające broń oraz w samą broń.
Zadania jakie wykonują żołnierze w trakcie powierzonych im misji na polach walki wskazują również na sposoby atakowania i obezwładnianie wartownika uzbrojonego, który w trakcie wykonywania swoich obowiązków ma: broń powieszoną przez plecy, przed piersią, na ramieniu ( "na pasie" ) oraz gdy broń ta zawieszona jest w dowolny sposób przez wartownika.

Pokonanie i obezwładnienie przeciwnika nie kończy w każdym bądź razie podjętych działań, gdyż niezabezpieczony przed atakiem przeciwnik może spróbować go dokonać ponownie. Przytaczana sytuacja w warunkach wojennych jest dość często spotykana, a żołnierze wykonujący obowiązki muszą zapewnić bezpieczeństwo sobie jak i innych osobom. Bardzo dobrym i powszechnie stosowanym sposobem jest ujęcie takiej osoby w kajdanki. Zwróćmy jednak uwagę na fakt, iż każdy żołnierz w trakcie wykonywania obowiązków posiada przy sobie jedną parę kajdanek, a zapotrzebowanie na tego typu środek w walce wojskowej może być wzmożone. Dlatego w wojskowej walce wręcz i przydatnej samoobronie wiązanie obezwładnionego przeciwnika odbywa się przy pomocy linki. Powszechnie znane są tutaj sposoby wykonywania pętli, związanie pojedynczego przeciwnika w pozycji stojącej, związanie kilku przeciwników obok siebie w pozycji stojącej, związanie jednego lub kilku przeciwników tyłem do (drzewa, muru, samochodu), związanie przeciwnika w pozycji leżącej przodem, związanie przeciwników w pozycji w pozycji siedzącej z pomocą kija oraz "zakleszczenie" przeciwnika do drzewa za pomocą jego nóg.